Druppeltjesverdriet

 
 
 
 
 
 
 
 

Ze was in haar jeugd seksueel misbruikt door een dierbaar familielid. Na een paar emdr sessies kon ze haar verhaal rustig vertellen. Begin dit jaar was deze ervaring die ze 30 jaar onbewust had onderdrukt in haar bewustzijn gekomen. Ze verbaasde zich over het feit dat ze zolang een traumatische gebeurtenis had onderdrukt. En nu het in haar bewustzijn was gekomen hoe complex het was dit nieuws zonder twijfels aan te nemen. Vragen als “is het echt gebeurd?” “Heb ik dit gedroomd?” “Heb ik dit verzonnen?” speelden haar parten.

 

Lekkage

Hoe kan een traumatische gebeurtenis na jarenlang in het onderbewustzijn te hebben gezeten, in het bewustzijn terecht komen? Dat is een proces van druppelen. Een mooie metafoor daarvoor vind ik een lekkage. Telkens op een onbewust en vooral onaangekondigd moment valt er een druppel in je bewustzijn. Die ene druppel merk je niet op, omdat je je focus ergens anders op gericht is. Maar als de druppels een plas hebben gevormd, blijft dat niet onopgemerkt. Je bespeurt ongemak en de regelmaat van de druppels wordt frequenter. Flarden van beelden verschijnen, geuren doemen op en soms zelfs gesproken woorden. Zo komen de beelden druppelsgewijs binnen je bewustzijn. Daar hoef je niks voor te doen; het gebeurt als vanzelf. Flarden dringen zich zonder pardon als momenten van inzicht aan je op.

 

Voortschrijdend inzicht

Dit proces van voortschrijdend inzicht laat zich niet stoppen. Het wil zich hoe dan ook manifesteren en in het licht komen. Hoe meer je je tegen dit proces verzet hoe heftiger het zich wil manifesteren. Het behoeft aandacht, liefde, zorg en ruimte. Het geeft verwarring en roept veel vragen op. Naast alle vragen ontstaat er ook een loyaliteitsconflict. Al die jaren ben ik loyaal gebleven aan de dader door geheimhouding en stilte. Wat gebeurt er als ik de stilte doorbreek? Voel ik me dan schuldig? En wie dien ik ermee als ik dit doe?

 

Verwarring

Klopt het beeld dat ik van dit familielid (respectievelijk de dader) heb wel met de werkelijkheid? Hoe verenig ik me met het idee dat een voor mij betrouwbaar en dierbaar persoon zich aan mij heeft opgedrongen en vergrepen? Bij mij lichamelijke en emotionele grenzen heeft overschreden, zonder dat ik toen bij machte was daar iets aan te doen? Hoe verenig ik het beeld dat de familie van deze charismatige persoon heeft met het beeld waar alleen ik en, misschien wel meerdere, getuige van zijn geweest? Stel dat ik dit beeld, wat voor mij steeds duidelijker en zichtbaarder wordt, zou delen met mijn familie? Hoe geloofwaardig kom ik dan over? Wat is het effect van mijn verhaal op de rest van de familie? En wat moet ik antwoorden als ze me vragen waarom ik dit niet eerder heb verteld? Zijn er meerdere slachtoffers?

 

Vertrekpunt

Los van de schaamte die ik voel, is het enige duidelijke aan deze situatie dat het niet klopt wat er is gebeurd. Dat is mijn uitgangspunt en tevens mijn vertrekpunt. Innerlijk is er een proces op gang gekomen en ik vertrouw erop dat ik als volwassene sterk genoeg ben deze ingeslagen weg te bewandelen. Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn maar ik voel me gesteund door mijn innercirkel . Hoewel het een eenzame weg blijft, vraag ik om hulp als ik daar behoefte aan heb. Zoek je een luisterend oor voor je eigen verhaal of heb je behoefte aan een aantal gesprekken. Neem dan contact met me op www.mitilleverheldert.nl/ coaching

Deel dit bericht: